O zapuszczaniu korzeni

Odkąd sięgam pamięcią, nigdy nie brałam pod uwagę mieszkania w innym miejscu niż nasze Miasto. Ani kiedy byłam mała, ani w czasach liceum czy na studiach. Never ever. No ok, jak byłam mała chciałam mieszkać nad morzem, najlepiej na wydmach przy plaży, ale to się nie liczy :P
Mężu tak samo. Jakoś tak jesteśmy mocno związani z naszym miastem i nigdy nie chcieliśmy go opuszczać. No bo fajne jest, co tu dużo mówić. Kilkadziesiąt tys. mieszkańców, nie za dużo, nie za mało, rozmiary przyzwoite, więc i pochodzić jest gdzie, i ładnie tak jakoś, więc ani trochę nie narzekamy. Nie raz znajomi pytali nas, czy nie chcielibyśmy zamieszkać w Wielkim Mieście, a my zawsze odpowiadaliśmy i nadal odpowiadamy "A po co, skoro do tego Wielkiego Miasta mamy 30 minut w porywach do 40 (do centrum), możemy tam wyskoczyć w każdej chwili, a i tak będziemy szybciej niż niejedni ludzie mieszkający tam, na miejscu". No bo taka prawda. Nigdy nas do tego nie ciągnęło i nie ciągnie. Dlatego też postanowiliśmy uwić sobie gniazdko na przedmieściach naszego Miasta. Formalnie rzecz biorąc jest ono położone w miejscowości obok, małej malowniczej wsi, która tak naprawdę położona jest tylko kilkaset metrów od Miasta. Od naszego domu do najbliższego osiedla ze sklepami, szkołą itp. dzieli nas jakieś 300, no góra 400 metrów (aż muszę to kiedyś sprawdzić z czystej ciekawości). Tak naprawdę uważam, że prędzej czy później zostaniemy włączeni w granice miasta jako dzielnica, tak jak to się stało z kilkoma innymi podobnymi przypadkami. No ale póki to nie nastąpi jesteśmy wieśniakami i kropka. Nie ukrywam, że początkowo było dziwnie. No bo jak to... mamy nie mieszkać w naszym Mieście?? Później wiadomo, kiedy zapadła decyzja, że Gniazdko powstanie była euforia - bo domek, bo wieś, bo cisza, spokój, no i coś swojego. Później emocje stopniowo opadały, zwłaszcza gdy pojawiały się problemy przy wiciu tegoż Gniazdka, bo ("fachofffffcy" to krwi nam napsuli co nie miara),  aby na koniec człowiek marzył tylko o tym, żeby tam wreszcie zamieszkać, nie myśleć o niczym co wiąże się w budowaniem czegokolwiek, choćby to miał być domek z kart i mieć święty spokój. Przed samą przeprowadzką zaczęłam się zastanawiać, jak to właściwie będzie. Bo jednak całe życie w Mieście, ruch, sklepy pod nosem, dużo ludzi i w ogóle co my tam będziemy robić, bo przecież oszalejemy od nadmiaru ciszy :) Pierwsze dni w nowym domu wcale trudne nie były, mogę powiedzieć, że trochę dziwne, bo nikt nie wiedział gdzie co jest, kartony były dosłownie wszędzie, pomiędzy nimi my i oszołomiony półroczny Junior, który kompletnie nie czaił co się dzieje i dlaczego Jego łóżeczko stoi teraz w tym nowym miejscu, a nie tam gdzie było do tej pory. Adaptacja i ogarnięcie chaosu zajęło nam jakieś 4-5 dni i zaczęliśmy się zadomawiać. Okazało się, że cisza jest cudowna, że robić jak najbardziej jest co i sąsiedzi fajni,sklep, a nawet dwa też mamy pod nosem i to całkiem przyzwoicie zaopatrzone, a do Miasta, ludzi i samochodów wcale nie jest tak daleko i wystarczy dłuższy spacer, by odwiedzić dawne kąty :) Po kilku tygodniach nawet zaczęło nam się wydawać, że w Mieście to jednak strasznie głośno jest :) No i tych widoków i śpiewu ptaków w Mieście człowiek nie uświadczy w żadnym miejscu :))
Tu, gdzie mieszkamy teraz, jeszcze 10 lat temu były szczere pola. Gdyby ktoś wtedy powiedział nam, że tu będziemy mieszkać zabiłabym go śmiechem (pomijam już fakt, że zareagowałabym tak samo, gdyby ktoś powiedział nam, że MY będziemy małżeństwem, będziemy mieć Synka itp. ;P). Mężu przyznał mi rację, kiedy mu to ostatnio powiedziałam. Ale stwierdziliśmy też, że mimo tego, że nieraz było cieżko, czasem nawet bardzo, to jednak teraz, kiedy już ochłonęliśmy, tej naszej obecnej wsi nie oddalibyśmy za żadne skarby świata i zaczęliśmy już zapuszczać tu korzenie na dobre, bo wiemy, że znaleźliśmy nasze miejsce na ziemi.