piątek, 29 czerwca 2012

coraz bliżej

Za 50 dni powiemy sobie TAK ! Szok... To naprawdę niesamowite jak ten czas szybko leci. Dopiero teraz można to tak wyraźnie zobaczyć. Z jednej strony to dobrze, a z drugiej szkoda, że życie tak szybko ucieka... No ale ja nie o tym chciałam.

Ćwiczyliśmy wczoraj w domu nasz pierwszy taniec. O matko... co tam się działo :) Aż strach pomyśleć co sąsiedzi sobie o nas myśleli :P Dostaliśmy głupawki i nasz taniec wyglądał komicznie, bo B. się wydurniał i nie dało się normalnie potańczyć :) W każdym razie fajnie było i jesteśmy zadowoleni, że wybraliśmy tą, a nie inną piosenkę. Jest piękna, świetnie się przy niej tańczy i fajnie nam się kojarzy :) Oboje zapamiętaliśmy ją z filmu na którym byliśmy w kinie chyba 2 lata temu. Myślę, że gościom też się spodoba. Najważniejsze, że nie jest jednym z oklepanych weselnych standardów :) Musimy trochę pomyśleć i pokombinować i może wyjść nam coś całkiem fajnego z tego tańca :) Nie chcemy uczyć się jakichś wymyślnych układów, walca czy czegoś takiego, bo po pierwsze ilekroć widziałam na weselu taki układ wydawał mi się jakiś taki sztuczny i wyuczony na pamięć. Poza tym w stresie (bo przecież jak ponad 100 par oczu będzie na nas patrzeć nie sposób się nie zestresować) wystarczy, że pomyli się jeden krok i koniec. Cały układ leży. Dlatego my postawiliśmy na spontan :) Owszem, chcemy poćwiczyć, żeby chociaż mniej więcej mieć wyobrażenie jak to ma wyglądać, ale nie mamy zamiaru się spinać i ćwiczyć nie wiadomo jakich układów. A spontaniczny taniec zawsze wygląda najlepiej :) I nawet jak się zaplączemy to jakoś z tego wybrniemy. A co!

Szukaliśmy też ostatnio tekstów podziękowań dla rodziców. Wiem, że najlepiej byłoby powiedzieć coś od siebie, ale to bardzo wzruszająca chwila i podejrzewam, że miałabym kompletną pustkę w głowie, gdybym miała wymyślić coś sama, dlatego wolę jednak podeprzeć się słowem pisanym :) Znalazłam kilka pięknych tekstów, które w zasadzie oddają to, co chcielibyśmy w takiej chwili powiedzieć i nie widzimy powodu, dla którego nie mielibyśmy w tego nie skorzystać. Pewnie wiele osób powie "A po co Wam to? Lepiej podziękować rodzicom na osobności". Może po części to i racja, ale wiemy, że naszym rodzicom będzie bardzo miło, jeśli zrobimy to w trakcie wesela, a nasze mamy po cichu marzą o wysłuchaniu piosenki "Cudownych rodziców mam". Może to i banał, oklepany kawałek, może wielu osobom się nie podoba, ale wiemy, że podoba się im i nam w sumie też :) Wiadomo, z rodzicami różnie bywało. Raz pod górkę, a raz z górki, ale jednak podziękowania im się od nas należą. Szczególnie za to, że wychowali nas na porządnych ludzi i że dzięki nim jesteśmy tym, kim jesteśmy. Nie wiem jak mi to wszystko przejdzie przez gardło, bo już na samą myśl się wzruszam ( ja jak szukałam tym tekstów upłakałam się jak ten bóbr) i dostaję całkowitego "gardłościsku", ale cóż... trzeba będzie jakoś zebrać się w sobie :)

Aaa... zapomniałam napisać o mojej sobotniej przymiarce. Powiem krótko - było czadowo :) Suknię trzeba trochę zmniejszyć po mojej diecie, ale to nic. Wygląda po prostu zjawiskowo :) i wyglądam w niej naprawdę fajnie :) Ach już nie mogę się doczekać :) Odbiór w poniedziałek przed ślubem :)

A tymczasem przed nami leniwy weekend, pewnie ostatni tak spokojny, bo później zacznie się wielka bieganina, sprzątanie i dopinanie wszystkich guzików naszego dnia :)

wtorek, 26 czerwca 2012

11 pytań

Ostatnio dwie dziewczyny nominowały mnie do zabawy w 11 pytań. Zaproszenie do zabawy dostałam od La Petitte Princesse oraz od Reckless. Niby prosta zabawa, ale jednak czasem zmusza do chwili zastanowienia. No ale od początku:

Pytania zadane przez La Petitte Princesse

1. Lato czy zima??
zdecydowanie lato, choć narty w zimie też nie są złe :)

2. Chłopiec czy dziewczynka?
Bez różnicy. Najważniejsze, żeby było zdrowe.

3. Komedia czy dramat?
Komedia.

4. Spodnie czy spódnica?
To zależy od pory roku :) Latem spódnica, zimą spodnie :)

5. Ślub czy związek partnerski?
Ślub

6. Wino czy piwo?
Białe wino półsłodkie

7. Pasja czy rutyna?
Zdecydowanie pasja :)

8. Pluszowy miś czy klocki?
Pluszowy miś

9. Lot balonem czy przejażdżka kolejką górską?
Najchętniej jedno i drugie :) Ale skoro muszę wybrać, to jednak lot balonem :)

10. Woda czy sok/napój?
Woda

11. Konie mechaniczne czy żywe konie?
Żywe :)


Pytania zadane przez Reckless

1. Mieć mnóstwo pieniędzy i być samotnym, czy nie mieć grosza przy duszy, ale być otoczonym najbliższymi?
Zdecydowanie to drugie, bo pieniądze szczęścia nie dają...

2. Lewa ręka czy prawa?
Prawa

3. Mieszkanie w bloku czy w domu?
W domu :)

4. Wiśnie czy czereśnie?
Tylko i wyłącznie czereśnie

5. Okulary z oprawkami, czy bez?
Mam takie i takie... i nie potrafię wybrać

6. Biedronka czy Tesco? ;)
Biedronka :) bo jak dla mnie mają smaczniejsze produkty

7. Przeżyć jeden niesamowity dzień i żyć krótko, czy mieć długie życie, ale bez ani jednego fascynującego dnia?
To pierwsze

8. Muzyka polska czy zagraniczna?
Bez różnicy. Ważne, żeby trafiała w mój gust

9. Biały czy czarny?
Biały

10. Warzywa czy mięsko? :D ;))
Ostatnio warzywa, ale dobrym mięskiem nie pogardzę :P

11. Góry czy morze?
Zdecydowanie morze :)

Moje pytania to:
1) Ogień czy woda?
2) Czekolada - biała, mleczna czy gorzka?
3) Święty spokój czy zawrót głowy?
4) Włosy - długie czy krótkie?
5) Szklanka do połowy pełna czy do połowy pusta?
6) Codzienny strój elegancki czy na luzie?
7) Portale społecznościowe czy realne przyjaźnie?
8) Kawa czy herbata?
9) Plan czy spontan?
10) Słodkie lenistwo czy aktywny wypoczynek?
11) Krzyk czy szept?

Do zabawy zapraszam: A Little Princess, Ewelinkę, Idę, Kasię, Kiki, Klaudię, Kolczastą, Nabi, i Kobiętę z drugiej strony lustra.

środa, 20 czerwca 2012

Ogłoszenie

Uwaga...
Oddam teściową w (nie)dobre ręce.

Mile widziany wyjazd na eksperymenty medyczne lub długoterminowe (czyt. dożywotnie) testy narzędzi tortur najlepiej na środku Sahary.

Istnieje możliwość organizacji wyjazdu grupowego wycieczki pod hasłem "Śladami Tupolewa". Jeszcze jeden został :P

poniedziałek, 18 czerwca 2012

2 miesiące

Z góry przepraszam, że ten post będzie taki trochę ... hmm... chaotyczny i pełen emocji....? Nie wiem czy to dobre określenie, ale pewnie domyślicie się o co mi chodzi... :)
Zostały 2 miesiące... Wyobrażacie to sobie? Wydaje mi się jakbym dopiero wczoraj pisała post o 3 miesiącach, a tu już tylko 2! Powiem tak... teraz to już z górki... :))) I naprawdę bardzo mnie to cieszy. Powoli zaczynam odczuwać tą ślubną atmosferę. Moja mama z dnia na dzień coraz bardziej zaczyna mi popadać w stres. Na razie na szczęście niezauważalnie, ale już ją zaczyna brać :) Ja na szczęście w dalszym ciągu bezstresowo, choć jak myślę o ślubie i weselu pojawiają mi się w brzuchu znajome motylki. Ale to tak bardziej z podekscytowania całą sprawą niż z nerwów. Zaczyna też do mnie docierać, to to wszystko dotyczy NAS i że tym razem nie idziemy na czyjeś wesele, tylko to będzie NASZ ślub i NASZE wesele. O matko... naprawdę zaczyna do mnie docierać, że to wszystko dzieje się naprawdę :))))))))))
Mamy też na głowie coraz więcej spraw. Papierologia na szczęście już prawie załatwiona. Zapowiedzi wiszą, teraz tylko odebrać zaświadczenie, dostarczyć księdzu, wyspowiadać się i można brać ślub :) Potwierdzenia przybycia spływają, brakuje jeszcze tylko kilku. Bardzo cieszy nas fakt, że przyjadą nawet te osoby, które na stałe mieszkają dość daleko za granicą i przyjeżdżają specjalnie dla nas. To naprawdę miłe i bardzo się cieszymy, że będziemy mogli spędzić z nimi ten dzień. Musimy zamówić jeszcze w czerwcu autobus i małe upominki dla gości.Tort już wybrany, w tym tygodniu musimy go zamówić. Zapisałam się do kosmetyczki na próbny makijaż i na paznokcie (ten właściwy mam już dawno zaklepany :) ), fryzjer tez już umówiony (całe szczęście, bo moje włosy wołają już o pomstę do nieba i staram się unikać luster :P ). Dekoracje wybrane tak mniej więcej, pozostała tylko kwestia szczegółów. No właśnie... szczegóły... jest ich cała masa i o wszystkim trzeba pamiętać. Mam zrobioną długą listę, na której odhaczam poszczególne pozycje. Jak dla mnie to idealne rozwiązanie, inaczej kompletnie bym się pogubiła, a ja lubię mieć wszystko poukładane jak trzeba :)
A teraz uwaga uwaga... w sobotę o 10:00 mam w końcu przymiarkę mojej sukni!!! :) Jejjuuuu... nie mogę się doczekać. Nareszcie po ponad pół roku ją zobaczę. I to nie będzie tamta suknia "przymiarkowa" tylko MOJA! :) Panie będą ją do mnie teraz dopasowywać ( a po tym jak ubyło mnie 10 kg będą miały trochę zwężania, ale na szczęście są na to przygotowane :P ) i będziemy wybierać dodatki (welon i szal), choć ja tak naprawdę jestem już zdecydowana na konkretne rzeczy. Kolejna przymiarka będzie 2 dni przed ślubem, gdzie jeszcze raz sprawdzimy czy wszystko leży tak jak trzeba, panie naniosą od razu ewentualne poprawki i zabieram ją do domu :)
Teraz muszę się jeszcze poważnie zastanowić nad wieczorem panieńskim... robić czy nie, bo tak prawdę mówiąc jestem tak średnio przekonana do tego pomysłu. No ale zobaczymy :)

Teraz wszystko tak poleci, że szok... 8 tygodni z malutkim haczykiem... szok! :)

środa, 13 czerwca 2012

Ludzie są... hmm... dziwni?

No dobra... przyznać mi się bez bicia, która tak przeskrobała, że za oknem taka pogoda? Już chyba z 2 tygodnie pada CODZIENNIE w mniejszym lub większym natężeniu. Ileż można? W przyszłym tygodniu zaczyna się kalendarzowe lato, a za oknem pogoda po prostu do kitu. Marzy mi się ciepełko, dużo słońca, które póki co zza chmur wygląda tylko na krótkie chwile, długich spacerów... a tu za oknem paskudne chmurzyska i deszcz. Mam nadzieję, że prognozy długoterminowe nie kłamią i lada dzień przyjdzie prawdziwe lato.

Pomimo nawału zajęć humory nam ostatnio dopisują, nawet przy moim niedawnym mega PMSie, który już dawno mi się nie zdarzał :) A tu proszę, niespodzianka. No ale jakoś obyło się bez ofiar, @ dokucza teraz pod względem fizycznym, ale już chyba lepiej czuć się jak słoń i mieć wrażenie, ze waży się tonę, niż przechodzić psychiczno-hormonalne katusze,, co nie? ;)
No... także roboty mamy ostatnio co nie miara, cały czas w biegu, ale cóż, skoro cel do którego te wysiłki prowadzą (nasze gniazdko) świeci tak jasno, to trzeba zacisnąć zęby i trochę się pomęczyć :) Chyba warto ;)

Do wszechobecnego EURO chyba zdążyłam się już przyzwyczaić, jednak dalej trzymam się swojej wersji, że PL nawet nie wyjdzie z grupy, a jeśli jakimś cudem wyjdzie, to odpadnie bardzo szybko :P Taka ze mnie patriotka... :P No ale wolę realnie patrzeć na całą sprawę, niż snuć bajeczne wizje i przekonywać samą siebie, ze są prawdziwe :P Śmiać mi się chce z tego, że mnóstwo osób, którzy wydają się być wielkimi kibicami, jest nimi na potrzeby euro w myśl zasady "bo inni są to my też, nie będziemy gorsi", a tak naprawdę pojęcia o piłce nożnej nie mają żadnego. Ja przyznaję, niektóre mecze oglądam (na razie widziałam 3), ale bez jakiegoś specjalnego kibicowania, bardziej z ciekawości.


Ostatnio całkiem przypadkowo obserwowałam kilka osób z mojego otoczenia i stwierdziłam, że ludzie są dziwni.
Mamy takich sąsiadów. Mają oni troje dzieci - dwie dziewczynki i chłopca. Chłopiec i jedna dziewczynka są już duzi, oboje mają dobre -naście lat. Druga dziewczynka przytrafiła im się niedawno, ma teraz niecałe 4 latka. Na pierwszy rzut oka słodki aniołeczek. Gorzej już z tym drugim rzutem oka. Starsze dzieci są grzeczne i bardzo dobrze wychowane, a malutka, to po prostu diabeł wcielony. Na początku myślałam, że może to po prostu różnica charakteru, przecież nie wszystkie dzieci tych samych rodziców muszą być takie same. Ale jednak nie. Miałam okazję kilka razy widzieć ich z młodszą dziewczynką przez dłuższy czas w jednym miejscu i po prostu ręce mi opadają. Malutka robi co jej się podoba, wrzeszczy, ucieka, bije rodziców (!!!), a oni nic... w ogóle nie reagują, nie potrafią zwrócić jej uwagi - jednym słowem pieprzone "bezstresowe wychowanie" (tak, wiem to 3 słowa :P ). A ostatnio załamałam się całkowicie, kiedy zobaczyłam ich z nią na spacerze w wózku i ZE SMOCZKIEM w buzi. Masakra po prostu... Dorośli i wydawałoby się rozsądni ludzie 4 letnie dziecko traktują jak rocznego malucha i nawet nie zdają sobie sprawy z tego, że robią jej wielką krzywdę. Naprawdę to dla mnie niepojęte... No ale może ja się nie znam...

ps. A jutro wielka degustacja tortów weselnych :))) mniam, już nie mogę się doczekać ;)

poniedziałek, 11 czerwca 2012

totalny młyn - starcie pierwsze

Kolejny długi weekend za nami. Teoretycznie powinniśmy solidnie wypocząć przez te 4 dni wolnego, ale mieliśmy tyle biegania i tyle spraw do załatwienia, że wyrobiliśmy się z nimi praktycznie na styk, a wczoraj padaliśmy już na twarz. W czwartek jak co roku poszliśmy na procesję, a po południu, mimo tego iż to było święto, musieliśmy dowiedzieć się kilku rzeczy dotyczących naszego gniazdka, żeby od piątku ruszyć z nimi z kopyta. Nawet nie zauważyliśmy kiedy była 20:00, a my ciągle gdzieś jeździliśmy i coś sprawdzaliśmy... Jak w tytule - totalny młyn. Piątek to wyprawa po moją sukienkę na poprawiny, a później, wizyta w USC, później dalsze kwestie "gniazdkowe", w sobotę trzeba było ogarnąć trochę mieszkanie, bo już powoli zaczynało wyglądać strasznie, chwila odpoczynku i zawitała do nas moja chrześnica - lat 3,5. Jej rodzice poszli na wesele, a młodą musieli komuś podrzucić i padło na nas. Ale w sumie nie żałuję, bo bardzo ją lubię. Jest naprawdę fajnym,  grzecznym i wesołym dzieckiem, więc nie mieliśmy z nią żadnego problemu. Generalnie wujcio jest u niej w tej chwili na topie, więc po części miałam ją z głowy, bo oboje świetnie się dogadywali i szaleli razem w pokoju, aż oboje zgrzali się i zasapali jak parowozy :) Ale fajnie było. Jak trochę się wypogodziło zabraliśmy ją na lody i plac zabaw, a wieczorem padła nam w jednej chwili :) Fajnie było patrzeć na B. jak zajmuje się Małą, bo naprawdę mu to pasuje i widać, że świetnie się bawił. Jestem pewna, że będzie cudownym tatuśkiem jak przyjdzie nasza pora :)

Do ślubu zostało 9 tygodni i 5 dni i powoli zaczyna się szaleństwo. W dalszym ciągu bez stresu :) Pod poprzednią notką padło kilka pytań o zdjęcia ślubne... Kiedy zakładałam bloga jeszcze na Onecie postanowiłam sobie, że będzie on całkowicie anonimowy, bez jakichkolwiek wskazówek co do tego kim jesteśmy, a tym bardziej bez żadnych zdjęć. I to się nie zmieniło. Wiem, że jesteście ciekawe tego jak będziemy wyglądać, że chciałybyście zobaczyć zdjęcia z naszego ślubu, ale niestety muszę Was rozczarować. W dalszym ciągu chcę zachować tą anonimowość, którą założyłam sobie od początku i nie dodam tutaj żadnych zdjęć. Przepraszam, wiem, że możecie poczuć się zawiedzione, ale taką podjęłam decyzję i będę się jej trzymać. Z góry dziękuję za zrozumienie.

wtorek, 5 czerwca 2012

Po przerwie

No... w końcu jestem :) Jak mi brakowało pisania tutaj... Przez ostatni czas nie miałam ani chwili na to, żeby usiąść i sklecić choćby kilka zdań. Wyjątkiem była tylko ostatnia notka, żeby jakoś dać Wam znać o co chodzi. Wasze wpisy czytałam na bieżąco, choć nie zawsze zostawiałam po sobie ślad, bo albo weny nie było, albo czasu...
Przez ostatnie dni wiele się u nas działo. Przede wszystkim spędzaliśmy bardzo długie wieczory, a czasem nawet noce na pisaniu pracy dyplomowej B. No ale tak to jest jak się mnie nie słucha i zostawia wszystko na ostatnią chwilę. Na szczęście skończyliśmy wszystko na czas, napisaliśmy naprawdę sporo, na moje oko wyszło nam super, teraz tylko czekamy na ostateczny wynik i jedna sprawa z głowy :)
Teraz możemy w pełni skupić się na przygotowaniach do ślubu, który zbliża się coraz większymi krokami. Czas pędzi jak rollercoaster, za kilka dni do ślubu zostaną tylko 2 miesiące i coraz więcej spraw już trzeba załatwiać. Wczoraj byliśmy u naszego księdza i spisaliśmy protokół przedmałżeński. Dobrze, że wcześniej przeczytaliśmy w internecie pytania, to przynajmniej wiedzieliśmy czego możemy się spodziewać, a niektóre z nich były naprawdę ... hmm... dziwne? ;) No ale wszystko już załatwione, dokumenty podpisane, pod koniec tygodnia zaniesiemy zapowiedzi do naszej parafii, a później musimy zgłosić się do naszego "ślubnego" księdza z dokumentami. Ale to dopiero jakieś 3 tygodnie przed ślubem, sam powiedział, że to spokojnie wystarczy. Ogólnie spisywania protokołu przebiegało w bardzo miłej, przyjaznej i wesołej atmosferze, aż nie chciało się wychodzić. Teraz czeka nas jeszcze wizyta w USC i sprawy papierkowe będziemy mieć już na półmetku. Za 2 tygodnie przymiarka sukni - im bliżej, tym bardziej nie mogę się doczekać :) B. ostatnio dopytuje się jak ta suknia wygląda, chciał, żebym podała mu jej nazwę, ale nie ze mną te numery Bruner... ;) Pokazałam mu jedną o dość podobnym kształcie jak moja i stwierdził, że może być :) Uff... ulżyło mi. Choć tak naprawdę do końca będę się zastanawiać, czy mu się spodoba :) B. już jest ubrany od stóp do głów i w zasadzie mógłby się żenić nawet dziś :) A co nam zostało z pozostałych spraw? Hmm... zaczynają spływać brakujące potwierdzenia, choć i tak jeszcze trochę ich zostało. Ludzie pewnie jak zwykle zostawią to na ostatni dzień, albo wcale się nie odezwą i trzeba będzie się dopytywać czy przyjdą. Jak ja tego nie lubię... Skoro ktoś dostał zaproszenie, to czy tak ciężko zadzwonić na jeden z podanych numerów i powiedzieć "Dzięki, będziemy" albo "Dzięki za zaproszenie, odezwiemy się jeszcze bo... (coś tam)". My tak właśnie byśmy zrobili, ale widocznie się nie znamy, o! :P
Generalnie zostały nam do załatwienia same drobiazgi. Mnóstwo drobiazgów. Są ta między innymi zamówienie bukietu, próbna fryzura i makijaż (jestem już zapisana), kupno części dekoracji, ustalenie menu, ustalenie szczegółów z fotografem i z zespołem itp...Także mimo wszystko sporo pracy przed nami, żeby podopinać wszystko na ostatni guzik, a czasu coraz mniej :) Ale damy radę, bo niby czemu nie? ;)
Jedynym problemem ostatnio jest mój ojciec, który od jakiegoś czasu ma jakiegoś focha na cały świat. W ogóle nie można z nim pogadać, jeszcze niedawno chciał nam narzucać jakieś swoje wizje, ale to nasz ślub i to my decydujemy. Więc się obraził. Chyba o to, bo tak naprawdę nikt nie wie o co mu chodzi. Chyba on sam tego nie wie. W tej chwili przyjął strategię ignorowania nas przy każdym spotkaniu i traktowania jak powietrze. Mimo, że nigdy nie byliśmy z nim w tak wspaniałych stosunkach jak z moją mamą, to jednak jest to przykre. Bo jak można próbować za wszelką cenę psuć własnemu dziecku przygotowania do ślubu? Jest to dla mnie niepojęte, ale widać to taki typ człowieka. No i "niestety" nie uda mu się popsuć nam nastrojów, a jak sam ma problem ze sobą, to już jego sprawa. Ja nikogo nie będę na siłę uszczęśliwiać. Trudno, takie życie...