Dwadzieścia

Dziecię moje ukochane skończyło w niedzielę 20 (!) miesięcy. Za cztery miesiące stukną Mu dwa – DWA! – latka. Jakim sposobem ten czas tak zapierdziela to ja nie mam zielonego pojęcia. Toż dopiero test robiłam, dopiero trzymałam takie małe śliskie i bezbronne na brzuchu, a tu już takie chłopisko mi wyrosło.

Dawno nie robiłam takiego podsumowania, więc pomyślałam sobie, że najwyższa pora.

Otóż – dwudziestomiesięczny Junior waży 11 kg i mierzy 87 cm wzrostu. Stan uzębienia na chwilę obecną to 15 sztuk (została nam jedna trójka i piątki do pełnej szczęki).

Lubi jeść wszystko, oprócz słodyczy. Uwielbia warzywa w każdej postaci, owoce jeszcze bardziej. W tej chwili zajada się truskawkami w takich ilościach, że aż pachnie nimi na odległość. Czekolada za to niet. I dobrze. Wcale nad tym faktem nie ubolewam J

Oprócz jedzenia Junior mówi. Dużo mówi J I bardzo dużo w naszym ojczystym języku, a coraz mniej po chińsku. Spokojnie można się z Nim dogadać, czego nie umie powiedzieć to pokaże i wszyscy wiedzą o co chodzi.

Nowych rzeczy uczy się błyskawicznie, wystarczy, że raz coś zobaczy i już wie co i jak.

Uwielbia czytać – sam ogląda książeczki, wybiera której chciałby posłuchać i cierpliwie słucha jak ktoś Mu czyta.

Lubi oglądać bajki (ale książki jeszcze wygrywają). Na topie są obecnie Kubuś Puchatek, Myszka Miki i Stacyjkowo.

Zachwyca się pociągami, traktorami i wszelkiego rodzaju sprzętem budowlanym. Mężu już ma w Nim pomocnika, bo gdzie tata coś robi, tam MUSI być i synek, który podaje wszystko, co w danej chwili jest potrzebne i co najlepsze – ani razu się nie pomylił. A później chodzi po domu i naśladuje wszystko, co robił tata.

Kocha dzieci – gdzie dzieci, tam i Junior. Nieważne czy w sklepie, w kościele, na placu zabaw czy gdzielkolwiek indziej. Dlatego od przyszłej wiosny zaczynamy nową przygodę – przedszkole. Niech się Junior socjalizuje (o efektach ubocznych w postaci chorób nawet nie chcę póki co mysleć).

 

Ach... rośnij Synku, oby tak dalej :)