Się dzieje

We wtorek byłam w Firmie zanieść aktualne L4. Kurcze, powiem Wam, że wiedziałam, że biedaki będą mieć full roboty, ale nie myślałam, że aż tak. W momencie kiedy szłam na zwolnienie to była jedyna zmiana, jaka szykowała się w naszym dziale. Była wyznaczona osoba na moje miejsce, kumata, ogarnięta i cieszę się, że właśnie ona mnie zastępuje, bo wiem, że sobie poradzi. Ale... no właśnie, jest jedno ale :) W zasadzie w pierwszym tygodniu mojej nieobecności okazało się, że będą jeszcze 2 zmiany, co pozostałym przysporzyło dodatkowej roboty. Między innymi nasza szefowa w końcu nie wytrzymała i ta ciemna i nieogarnięta dziewczyna, o której kilka razy pisałam wyleciała. W sumie się nie dziwię, bo na miejscu szefowej też bym ją wywaliła, i to już dawno, bo jeśli ktoś po 8 miesiącach "umie" dokładnie tyle samo co po tygodniu, uważa się za super inteligentnego pracownika, nie robiąc kompletnie nic i nie rozumiejąc nawet na czym dokładnie polega jego praca, to już raczej się nie zmieni. No... także już jej nie ma, ale jej obowiązki trzeba było przejąć, a niedługo znowu będą musieli szkolić nową osobę. Jednym słowem urwanie gwizdka. Nie żebym miała wyrzuty sumienia, że poszłam na L4 (teraz już na pewno nie dałabym rady wysiedzieć cały dzień przy biurku), ale szkoda mi ich, bo doskonale wiem, jak wygląda taka sytuacja, jaką teraz tam mają i kolorowe to nie jest. No ale co zrobić.
A wczoraj miałam pierwszą w życiu jelitówkę i mimo, że to była wersja bardzo light (rzyg jedynie 3 razy i mega ból żołądka przez 1,5 doby plus zawroty głowy przy każdej próbie podniesienia się do pozycji choćby "półsiedzącej" plus Synek buntujący się na zbyt rzadkie dostawy jedzenia) to powiem krótko - nigdy więcej nie chcę tego badziewia. Straszne to było, choć wiem, że mogło być o wiele gorzej. Jakieś dziadostwo chyba latało w powietrzu, bo kilkoro znajomych też wczoraj miało dokładnie to samo. Dziś jest już ok, dobrze się czuję, Synek zadowolony bo Hotel Mama znowu jest opcją All Inclusive, choć na razie w wydaniu dietetycznym, ale jest dobrze i to najważniejsze. Zaczyna się skwar i znowu jestem uziemiona do wieczora, bo nie chcę wychodzić przy takiej temperaturze. Ale cóż, damy radę :)
Na razie coraz bardziej nie możemy się doczekać narodzin naszego Cudu :) ale wiadomo, trzeba uzbroić się w cierpliwość. Synuś niech sobie rośnie, my poczekamy :) Wierzcie albo nie, ale w przyszłym tygodniu zaczynamy 7. miesiąc (!!!). Na razie oglądam różne rzeczy, które musimy kupić, a od sierpnia planujemy wziąć się za zakupy. Muszę powoli zacząć robić miejsce w szafkach i w komodzie, żeby było gdzie schować to, co kupimy. I trzeba się powoli szykować na powiększenie rodziny :)))))