Jak za dawnych lat ;)

Junior śpi, Mężu wyszedł do pracy, a ja stwierdziłam, że muszę się z Wami czymś podzielić. Pewnego dnia "siedzimy sobie" z Juniorem w domu, ja składałam pranie świeżo zdjęte z suszarki i pachnące wiatrem (uwielbiam ten zapach!). Junior bawił się swoimi zabawkami na podłodze, a Poker próbował rozpracować swoją zabawkę-węzełek. Ot taki sobie zwykły domowy obrazek. W pewnym momencie Junior zauważył pilota od TV leżącego na stoliku i zaczął sobie pstrykać, przypadkowo przełączając kanały. Po chwili się znudził, odłożył pilota i wrócił do zabawek. A ja dalej składam sobie spokojnie pranie. W pewnym momencie do moich uszu zaczęły dobiegać jakieś znajome dialogi i imiona. Zerkam ja kątem oka w telewizor i w momencie odmłodniałam :) No nic innego jak mój serial z młodości. Pierwszy serial, któremu oddałam się bez reszty :) Kiedy oglądałam pierwszy odcinek miałam jakieś 10-11 lat. Uwielbiałam go strasznie, obejrzałam caluteńki od A do Z kilka razy, w podstawówce nawet wynalazłam w bibliotece książki z fragmentami serialu, a w liceum biegusiem wracałam do domu, kiedy tylko miałam możliwość zdążyć na odcinek 14:15 w TVN. Może to śmieszne, że stara baba ogląda serial dla młodzieży (teoretycznie :P), ale tak się znów wciągnęłam, że oglądam go tak, jakbym widziała go po raz pierwszy :) Mam to szczęście, że Junior o tej porze śpi, więc mogę w spokoju oddać się seansowi :P O czym mowa? Tylko się nie śmiejcie, a jeśli już to chociaż nie za bardzo :) otóż... ten serial to "Beverly Hills 90210" :)))))))))))) :P może obciach, ale co tam :) I nawet gust jeśli chodzi o bohaterów mi się nie zmienił od tamej pory, bo w początkowych seriach zawsze najbardziej lubiłam Dylana, a później kiedy go zabrakło w obsadzie, przerzuciłam się na Davida, kiedy wyprzystojniał i tak już zostało do ostatniego odcinka :) Tylko moda lat 90. powala mnie na łopatki i czasem sama nie wiem czy śmiać się czy płakać na widok niektórych strojów.
No, to przyznać mi się tutaj... kto też oglądał? :)))