Nie myśleć za dużo

Zabieram się do kolejnego posta jak pies do jeża, ale jakoś mi nie idzie.
Jestem, pamiętam, zaglądam na bieżąco, ale muszę ogarnąć rzeczywistość i wtedy napiszę więcej.
U nas czas płynie nieubłaganie i za 10 dni będziemy świętować 4 (!) urodziny Juniora. A ja przecież dopiero z Go w brzuchu taszczyłam. Goście już zaproszeni, muszę jeszcze dziś zamówić tort i zastanowić się co przygotować na imprezkę. Póki co nie mam pomysłu, ale coś wymyślę :P
Oprócz urodzin ogarniamy ogród i otoczenie wokół domu przed jesienią i zimą. A że pogoda ostatnio u nas w kratkę, to i różnie nam to wychodzi. Dziś nie pada więc trzeba trawę skosić, bo już straszy niemiłosiernie, a jak jeszcze trochę urośnie, to trzeba będzie jeździć kosiarką po 4 razy w jednym miejscu.

Macie czasem tak, że nie chcecie głośno mówić (ba! nawet myśleć głośno) o swoich przypuszczeniach / obawach / nadziejach ze strachu, że się nie spełnią albo że właśnie się spełnią? Ja tak mam od pewnego czasu, dlatego nie pisałam. Myślę, że za kilka dni wszystko będzie jasne i będę mogła powiedzieć co mi tak spędza sen z powiek, ale póki co sama ze sobą muszę dojść do ładu. A łatwo nie jest, zwłaszcza, że różne myśli same nieproszone pchają się do łepetyny. Dam znać.