I weż tu się człowieku nie denerwuj...

Jestem wkurzona, smutno mi i źle. Jakiś taki beznadziejny ten listopad w tym roku. A przyczyna tym razem jest jedna - moi rodzice znowu zachowali na swoim poziomie. Ostatnio co chwilę robią podobne akcje, a ja już chyba nabawiłam się przez to nerwicy, bo wszystko mi się w środku trzęsie. Ale od początku...
Jakiś czas temu, będąc u nich, zgadaliśmy się na temat spacerówek, wspomniałam, że musimy rozejrzeć się za czymś, bo niedługo będziemy musieli zmienić Juniorową furę na bardziej dorosłą - ale nie parsolkę, bo tego za nic w świecie nie chcę - pokazałam nawet zdjęcia modeli, które chodzą mi po głowie. Ot taka zwykła luźna gadka. W sobotę telefon - przyjedźcie na obiad, mamy dla Juniora niespodziankę. Nieświadomi pojechaliśmy, wchodzimy do domu, a tam na środku stoi spacerówka - oczywiście parasolka. Myślałam, że wybuchnę, para chyba uszami mi szła, ale nic nie powiedziałam. Zaczęli zachwalać ten wózek, jaki to on super jest i w ogóle najwyższa półka (bo tak im w sklepie powiedzieli). Widzieli moje niezadowolenie i ojciec coś tam stwierdził do Juniora "Ooo Twoja mama jest niezadowolona z wózka". Ja powiedziałam tylko krótko, że owszem, bo takie modele mi się nie podobają i ja nie chciałam takiego czegoś. No i temat się skończył. Atmosfera przez całą wizytę była średnia, jak zbieraliśmy się do wyjścia, ubraliśmy z Mężem Juniora, a moi rodzice zaczęli pakować Go do tej pieprzonej parasolki. Nie wytrzymałam... Powiedziałam, żeby Go nie wsadzali, bo ja nie będę jeździć tym wózkiem, bo mi się nie podoba, nie chciałam takiego i sama sobie wybiorę taki, jaki będzie nam odpowiadał. Oczywiście pożegnał nas foch jaka to ja niewdzięczna jestem, że w takim razie do sklepu go oddadzą, bo ja im łaski robić nie będę, że go wezmę i że inny marzyliby o TAKIM SUPER wózku itd. W samochodzie nerwy mi puściły i poryczałam się jak bóbr. Mężu mnie pocieszał, że dobrze zrobiłam, że dobrze powiedziałam itp. W domu miałam już taką chwilę, że stwierdziłam, że ciul powiem, żeby zostawili ten wózek, że może się przyzwyczaję, ale ostatecznie się otrząsnęłam i powiedziałam sobie, że nie. Nie będę się wiecznie dostosowywać do ich widzimisię. To jest zakup, który wypadałoby skonsultować, zapytać czy chcemy taki model, przegadać temat, a nie na łapu capu kupować i wciskać komuś na siłę. Efekt jest taki, że oni są wielce obrażeni i mają focha na cały świat, ja jestem i wkurzona, i smutna, i zdołowana i jeszcze wiele innych określeń mogłabym przytoczyć, a Mężu z Juniorem starają się jakoś zająć moją uwagę, ale kiepsko im idzie, bo co spojrzę na nasz wózek, to cała sprawa do mnie wraca.
Ja nie wiem, może ja faktycznie jakaś dziwna jestem?